بیست و چند سال پیش درست در چنین روزی به دنیا آمدم و زندگیم خواسته یا
ناخواسته در این دنیای عجیب و وحشتناک کلید خورد...
اينك ،بیست و چند سال است که نفس میکشم ، راه میروم، میبینم، میشنوم، میخورم،
میخوابم و مثل بیشتر آدمها در روزمره گی ها گم میشوم.
بيست و چند سال است كه من خورشید را دور میزنم و ماه هم مرا و اینکه این چرخه
چه مدت ادامه خواهد داشت را هیچ کداممان نمی دانیم!
اما مي دانم كه من هنوز به اسرار این جهان آگاهی ندارمو نیز… رازهای تاریکی
آن را درک نکرده ام ،هنوز کودک درونم بزرگ نشده و گاهی به زور هم که شده با
من گرگم به هوا بازی میکند ، گاهی زمین میخورد و گریه اش میگیرد و گاهی هم
بی توجه به هر چیزی تا سرحد مرگ میخندد و قهقه سر میدهد، کودک درونم جزئی
از دلخوشی های من است که با خودخواهی تمام، هیچ وقت دوست ندارم بزرگ شود.
بيست و چند سال است آنچه در کودکي دوست مي داشتم را تا پایان زندگی نیز دوست
خواهم داشت ، و آنچه در کودکی دوست نمی داشتم را ، اکنون نیز دوست ندارم.
بیست و چند سال است که بسياري کسان را دوست داشته ام هر چند اگرآنها دیگر مرا
دوست نداشته باشند، چراکه عشق تمام ثروتي است که دارم و هيچ کس نمي تواند آن
را از من بگيرد .بارها مي شد که مرگ را دوست مي داشتم ، و آشکارا و نهان، با
عباراتي عاشقانه از آن ياد مي کردم .اکنون گرچه او را فراموش نکرده ام ، ولی
یادگرفته ام که زندگی را نیز دوست داشته باشم زیرا هر دو ، در زيبايي و لذت برايم
يکسان هستند.
بدين سان بيست و چهار سال گذشته است، و روز و شب هايم به این شکل مي گذرند تا
زندگي ام همچون برگهاي درختاني که با وزش باد پاييزي پراکنده مي شوند و می ریزند
به پايان رسد .
آری در یک روز پائیزیِ ابری که آسمان دیدگانش را برای بارش آماده می کرد، چشمان
من نیز بارانی بود ، نمی دانم اشک شوق بود یا بارش بی وقفه درد ...
شاید به همین خاطراست عاشق پاییز و بارانم...نمیدانم!!!
تولدم مبارک
آرزو نوشت: آرزو میکنم همه به آرزوهای قشنگشون برسن...
امید نوشت: امیدورام بنده ای باشم که بهم افتخار کنه نه اینکه بگه حیف :|
+ نوشته شده در سه شنبه ۱۱ مهر ۱۳۹۱ ساعت ۱۲:۵ ق.ظ توسط یک شرقی
خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو.... 
