هر چند حال و روز زمين و زمان بد است
يك تكه از بهشت در آغوش مشهد است،
حتی فرشتهای كه پابوس آمده
انگار بين رفتن و ماندن مردد است،
اينجا مدينه نيست نه اينجا مدينه نيست
پس عطر و بوی كيست كه مثل محمد(ص) است،
حتی اگر به آخر خط هم رسيدهای
اينجا برای عشق شروعی مجدد است،
جايی كه آسمان به زمين وصل میشود
جايی كه بين عالم و آدم زبانزد است،
هر جا دلی شكست به اينجا بياوريد
اينجا بهشت شهر خدا شهر مشهد است»
روزی مرد کوری روی پلههای ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود روی تابلو خوانده میشد: من کور هستم لطفا کمک کنید . روزنامه نگارخلاقی از کنار او میگذشت نگاهی به او انداخت فقط چند سکه د ر داخل کلاه بود.او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت ان را برگرداند و اعلان دیگری روی ان نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و انجا را ترک کرد. عصر انروز روز نامه نگار به ان محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است مرد کور از صدای قدمهای او خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان کسی است که ان تابلو را نوشته بگوید ،که بر روی ان چه نوشته است؟روزنامه نگار جواب داد:چیز خاص و مهمی نبود،من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد. مرد کور هیچوقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی او خوانده میشد:
امروز بهار است، ولی من نمیتوانم آنرا ببینم !!!!!