داد درويشــــــي از سر تمــــهــيــــد

سر قليــــان خويش را به مــــريـــــد

گفت کز دوزخ اي نـــــکـــو کـــــــردار

قـــــدري آتــــش به روي آن بگــــذار

بگــــرفت و بـــبـــــرد و بـــــــــاز آورد

عقـــــــــد گوهـــــــــر ز درج راز آورد

گــــــــفت در دوزخ هــرچـه گـــرديدم

درکـــات جحيـــــــــــم را ديــــــــــدم

آتـــش و هيــــــزم و ذغــــال نبــــــود

اخگـري بهــــــر اشتــعـــــال نبــــــود

هيــــچ کس آتشــــــي نمي افروخت

ز آتش خويش هر کسي مي سوخت