کــلام حــق دمِ شمشیـــر مـی‌شــود گـاهــی
هـــوای خانـه چـه دلگیــر مـی‌شــود گاهــی
از ایــن زمانــه دلــم سیــر می‌شـود گاهـی
عـقـــاب تیـــز پـــر دشــت هــــای استـغـنـــا
اسیـــر پنجـــه‌ی تقــدیـــر مــی‌شــود گـاهــی
صــدای زمــــزمــــه‌ی عــــاشقـــانـــه آزادی
فغــان و نالـــه ی شبگیـــر مـی‌شــود گاهی
نـگــــاهِ مــردم بیـگـــانـــه در دل غـــربــت
به چَشمِ خستـه ی مـن تیـر می‌شـود گاهـی
مبر ز مــوی سپیــدم گمان به عمــر دراز
جــوان ز حادثــه ای پیـــر مـی‌شـود گاهـی
بگـو اگــر چه به جایــی نمی‌رسـد فــریــاد
کــلام حــق دمِ شمشیـــر مـی‌شــود گـاهــی
بـگیـــر دســت مــــرا آشـنــــای درد بـگیـــر
مگو چنیـن و چنان ، دیـر می شـود گاهـی
به سوی خویش مرا می‌کشد چه خون و چه خاک
محبّـت اسـت کــه زنجیـر مـی‌شــود گاهــی